De tweede alinea gaat over de zoektocht van de mens en over dwalingen en vergetelheid. Ik heb vooral veel vragen en ook wel wat frustratie en onmacht.
Het Al was (inderdaad) op zoek naar Hem uit wie het is voortgekomen, (ofschoon) het Al woonde in Hem, de Onvoorstelbare, Onbevattelijke, Hij die alle denken te boven gaat. Deze onwetendheid omtrent de Vader bracht angst en vrees teweeg en de angst verdichtte zich tot een mist, zodat niemand kon zien. Hierdoor werd de dwaling eigenmachtig, zij bracht in leegte haar materie tot stand, zonder kennis van de waarheid. Zij maakte een schepping die in kracht en schoonheid de Waarheid moest vervangen.
Verstoppertje
Wat is hier bedoeld met de term ‘het Al’? Is dat hen die Hem (de Vader) zoeken? Ik ga daar nu in ieder geval vooralsnog vanuit. Wat ik hieruit haal is dat men zoekt naar iets buiten zichzelf, terwijl het in hen woont. Dan kan je natuurlijk zoeken totdat je een ons weegt. Maar als je geen weet hebt van een Vader, waarom zou je er dan naar gaan zoeken? Wat ik moeilijk te bevatten vind is de angst en de vrees die dit teweeg brengt. Misschien moet ik het zien als een kind dat ineens zijn moeder kwijt is. Daardoor raakt een kind van streek. Alleen iemand kwijtraken gebeurt onbewust. Je doet dat niet met opzet. Ik ben als kind een paar maal verdwaald en huilde toen al snel om mijn moeder. Gelukkig kwam dit telkens redelijk snel weer in orde. Als het echter te lang duurt en het kind en zijn moeder niet herenigd worden, dan zal het kind denken dat het door zijn moeder in de steek gelaten is. Dat geeft het kind een gevoel van waardeloosheid. “Ik ben het niet waard om geliefd en gekoesterd te worden” en dan ga je je ook zo gedragen. Je gaat het allemaal zelf in je eentje doen, zonder liefde. Ik zie toch telkens een verward, ontredderd, getraumatiseerd en eenzaam kind voor mij. Wat was ook al weer de betekenis van de naam Jaldebaoth? ‘Kom kind’ (Zie hiervoor eerdere blogs over het Geheime boek van Johannes). Veelzeggend wel…. Waarom vindt men elkaar niet? Het lijkt wel verstoppertje spelen, maar echt een leuk spelletje is het niet meer.
Blinden die blinden leiden?
Maar hoe kan het gebeuren dat je de Vader vergeet? Het doet me denken aan iemand die zichzelf per ongeluk heeft buitengesloten van zijn eigen huis. Daar sta je dan, zonder sleutel, buiten in de kou…. Het lijkt ook een beetje op iemand met een zwaar hoofdletsel die zich zijn eigen naam niet meer herinnert. Iets dergelijks overkwam mij als kind toen ik zeven of acht jaar was en een hersenschudding opliep. Ik ben toen thuisgebracht door mensen die mij herkenden en wisten wie mijn ouders waren en waar ik woonde. Kunnen wij mensen ook elkaar herkennen en ons weer in herinnering brengen wie we werkelijk zijn? Brengen we elkaar thuis? Of zijn we al thuis, maar zien we het niet?
Namaak
En wat is die schepping die de Waarheid moest vervangen? Is dat onze zintuiglijk waarneembare wereld? Is dat ons zelfbeeld of is het wetenschap, religie of filosofie, of misschien Moeder Aarde of de natuur? Is het ons lichaam of de mensheid, de maatschappij? Hoe kan je in vredesnaam waarheid vervangen?!
Wat mij zelf wel opvalt is dat de mens altijd de natuur nabootst of dat de mens iets in de materiële wereld bedenkt wat er allang al is in de geestelijke wereld. Denk maar eens aan al onze communicatiemiddelen (telepathie, bewustzijn), internet (Akasha), kunstmatige intelligentie (laat ons mensen maken naar ons beeld…), televisie (omnipresent)… Wat willen we met al die technologie precies bereiken? En vliegen keken we af van vogels, radar en sonar van walvissen en vleermuizen… enzovoort.
Slechte kopie?
Onze planeet en de gehele dieren- en plantenwereld vind ik echt getuigen van vernuft en gevoel voor schoonheid. Niet echt een slechte kopie of iets dergelijks.
En ook het menselijk lichaam is prachtig gemaakt. Ik geniet met volle teugen van de materiële wereld. Ikzelf zie dat toch altijd als zuiver en waar. Het cultiveren zie ik als namaak. Beschaving heb ik ook niet zo’n hoge pet van op. “Van beschaving komt schaven komt oorlog” zeg ik altijd. Ik zie liever een woeste zee dan een aangeharkt park, ik ben liever in een bos dan in een stad. Aan de andere kant geniet ik natuurlijk ook van al het comfort dat beschaving mij heeft gebracht. Ik ben erg blij met mijn warme huis.
Een fout of niet?
Wat ik zelf het moeilijkst te verkroppen vind is dat het lijkt alsof er kosmisch iets is fout gegaan. In het Geheime boek van Johannes spreekt men van een lek in het Pleroma. Mensen spreken van een gebroken wereld. Enigszins bevrijdend was het wel voor me dat het eerder een goddelijk dan een menselijk drama lijkt te zijn. Ik zie de mens steeds meer als onschuldig. Toch klamp ik me vast aan een geloof dat het allemaal met een bedoeling gebeurt. Ik kan niet geloven dat er iets is fout gegaan. Ik wil daar simpelweg niet aan! Maar ja, dat is wensdenken. Toch zit daar mijn pijn vooral. Wellicht ontvouwt dit geschrift al mijn vragen. Ik lees echt nooit verder dan tot waar ik met mijn schrijven gebleven ben. Zo houdt ik het levendig en zo beleef en ervaar ik de tekst zo direct mogelijk. Ik lees ook nooit van tevoren het einde van een boek.
met prachtige stem!
De roep van mijn ziel 
Als je ervoor open staat, kan ik eens wat duiding geven bij bepaalde zaken. Maar het zou veel beter zijn als je mijn duiding test in de praktijk. De praktijk verklaart zulke teksten automatisch. Zulke teksten beschrijven gewoon wat je ontdekt in de praktijk, maar dan in beeldspraak.
Je vraagt: *****”Maar als je geen weet hebt van een Vader, waarom zou je er dan naar gaan zoeken?”*****
Je hebt er zelf al naar verwezen in je eerder gepubliceerde blogs: uit onvrede. (ja, ik volg je al lang 😉 ) Er klopt iets niet in ons “leven” (dat wat we meestal “leven” noemen). Een gezond individu merkt dit op. Dus begint dit individu zich vragen te stellen en gaat op onderzoek. Zoals je het eerder correct beschreef: men stelt zich vragen uit onvrede (er klopt iets niet). Er wordt dan iets ontdekt wat in beeldspraak beschreven wordt als “De Vader”.
Je vraagt:*****” Wat ik moeilijk te bevatten vind is de angst en de vrees die dit teweeg brengt.”*****
Zoals ik vermeldde in een reactie op het vorige bericht, DENKEN de meeste individuen dat we “mensen” zijn. Een mens lijdt, sterft. Een mens is vergankelijk en zwak, heeft van alles tekort. Zonder te weten wie we echt zijn, of zonder te weten wie “onze Vader” is, zijn we heel kwetsbaar. Dat is beangstigend, het geloof in iets dat niet werkelijk is, het geloof dat we “mens” zijn.
Omgekeerd ook, waar ik ook naar verwees in mijn reactie op het vorige bericht: als de “mens” voor de “Vader” staat, dan wordt dat geloof in mens zijn weggevaagd, het is niet echt. Iemand die ervan overtuigd is mens te zijn, schijt figuurlijk in zijn broek van angst als hij/zij voor de “Vader” staat. Een “Vader” die de mens uitvaagt is natuurlijk beangstigend als je ervan overtuigd bent een mens te zijn. De meeste individuen vluchten dan ook weg voor de “Vader” op zo’n moment. De Waarheid dwingt je bij elke “dood” voor de “Vader” te staan. De Waarheid dwingt dus wel degelijk. De overtuiging dat de “Vader” de mens geschapen heeft, is dan ook volledig fout.
Dus, zolang men niet weet wie men werkelijk is, is er altijd angst. Zelfs geloof in een god kan angst creëren. Want de god die men de individuen voorspiegelt, is ook onzin. Dan sta je plots voor de werkelijke “Vader” die de god waarin men geloofde vernietigt. Voor de gelovige wederom een reden om in zijn/haar broek te schijten van angst.
Je vraagt: *****”Maar hoe kan het gebeuren dat je de Vader vergeet?”*****
Dat is zeer gemakkelijk te ervaren tijden de spirituele praktijken. Iedereen droomt. Sommigen herinneren zich een droom, anderen niet. Maar op het moment dat men droomt, weet men niet dat men droomt. Men is vergeten dat men slaapt op het moment dat men droomt, en op dat moment denkt men dat het echt is. Bij het wakker worden beseffen we: hé, het was maar een droom!
Als je al zo gemakkelijk vergeet dat je slaapt, hoe zou je dan niet even gemakkelijk kunnen vergeten wat je ware aard is? Er zit geen reden achter, er is geen plan. Het is gewoon eigen aan onze aard.
Sommige individuen dromen lucide, maar dit is eerder een uitzondering. Het is in de spirituele praktijken wel mogelijk om je daarin te trainen. Een getraind individu weet wanneer hij/zij droomt. Daar kunnen veel inzichten uit voortkomen. Ook hier moet ik een zekere waarschuwing mee geven: het is een zéér zware training. Maar het kan.
Op dezelfde manier is het mogelijk om je bewust te worden van je ware aard, ook door training. Ook een zware training! Alles behalve geloof dus.
Ik zal het hier voorlopig bij laten, mijn reactie is al lang genoeg. Als je er iets aan hebt, zou het goed zijn om dit te onderzoeken in de praktijk. Als je er niets aan hebt, laat het gerust weten, dan hoef ik hier mijn energie niet in te steken. 🙂
Vriendelijke groet
LikeLike
Ik ervaar het alsof we in een soort vloek of betovering zitten. Een beetje zoals Doornroosje.
Lucide dromen heb ik wel eens gehad. Tegenwoordig stellen mijn dromen niet zo veel meer voor.
Het leven dwong mij op een gegeven moment naar binnen toe, maar dat creëer je toch echt zelf, zij het onbewust weliswaar. Dat is het scheppingsproces. Als ik spreek van een goddelijk plan of kosmische intelligentie, dan bedoel ik de Vader, maar wat dat is….? Ik kan pas zeggen dat ik iets ben als ik dat ook heb ervaren, anders is het weer een geloof. Zonder fysiek lichaam heb ik ervaren en dat was heerlijk. Gelukzaligheid heb ik ervaren, maar toen de mind zich er mee ging bemoeien was het direct weg. Heel soms wordt de ban vd vloek heel even verbroken.
LikeLike
Je zegt: *****”Het leven dwong mij op een gegeven moment naar binnen toe, maar dat creëer je toch echt zelf, zij het onbewust weliswaar.”*****
Het hangt er natuurlijk van af op welke manier je naar binnen gaat. Tegenwoordig noemt bijna iedereen zich “spiritueel”, maar als je dan ziet op welke manier ze zichzelf voor de gek houden, dan is dat alles behalve spiritueel. Daarom verwees ik in mijn reactie op je vorige bericht naar de bloeiende kwakzalvers-handel. Voor spiritualiteit is doorzettingsvermogen en discipline nodig. De meeste individuen kiezen voor het gemakkelijke goed-gevoel-verhaal. Daar betalen ze dan nog eens met plezier voor, terwijl echte spiritualiteit gratis is.
Je zegt: *****”Ik kan pas zeggen dat ik iets ben als ik dat ook heb ervaren, anders is het weer een geloof.”*****
Daarom hamer ik op de praktijk. Dat is onderzoek en ervaring tegelijk. Het vraagt natuurlijk enige inspanning.
Zo verkrijg je Kennis en bevrijd je jezelf, en krijg je inzicht in de “Vader”. Het belangrijkste is dat je de “Vader” herkent, zodat er geen angst meer is, zodat je “thuis komt” (beeldspraak) in plaats van te vluchten.
Vriendelijke groet
LikeGeliked door 1 persoon