Ik ben nu aan het lezen over de universele wetten. Alles lijkt maakbaar, wat je maar wilt. Dat is mooi toch? Toch ontstaat er iets in mijn onderbuik, een onbehagen. Er klopt iets niet.
Ik heb alles wat ik nodig heb al. Dat is werkelijke overvloed. Als je uitgaat van projectie, dan bepaalt hoe ik me voel en hoe ik over mezelf denk, hoe mijn wereld eruit gaat zien. Ik voelde mezelf vaak gevangen en gegijzeld door het leven. Dat kwam natuurlijk niet door het leven, maar hoe ik over mezelf voelde en dacht.
Nu ben ik op een punt aangekomen dat ik geen ‘secret’ nodig heb of wat dan ook. Het is interessant om te leren over de universele wetten, maar het is op dit moment voor mij niet nodig om iets te willen veranderen. Het is nu goed zoals het is.
Als ik mezelf accepteer en toesta om mezelf te zijn, als ik mezelf liefheb, helemaal, zonder mitsen en maren, dan hoef ik nergens mijn hoofd meer over te breken. Misschien is dat wel Zijn, dat je in de Liefde verpozen mag. Ik mag spelen in de zon.
Een onderdeel van mijn persoonlijkheid is dat ik nieuwsgierig en leergierig ben. Als ik iets nieuws leer, geeft me dat vreugde. Er is een soort honger naar weten, niet meer zo zeer naar kennis. Weten gaat verder dan kennis. Weten is holistisch, kennis is een deel van de waarheid of misschien een aanzet.
Het heeft ook te maken met verlangen. Als het verlangen er niet is, dan verandert er niets. Dan is het bewustzijn er nog niet. Ik bedoel met verlangen niet zo zeer begeerte of iets willen, maar meer een besef van heimwee. Die heimwee noem ik ‘de roep van mijn ziel’.
Toen ik me bewust werd van die roep in mij en daar naar ging luisteren, toen kwam er een proces op gang. Dat proces is een innerlijke revolutie in mij en heeft alles radicaal veranderd. Dat is heling en genezing. Ik begrijp hier helemaal niets van. Het is alsof je hele wezen opnieuw wordt ingesteld, op DNA-niveau, op celletjesniveau. Een total reset. Een wedergeboorte.
De roep van mijn ziel 