Vandaag zag ik de film ‘Ghandi’. Wat een indrukwekkende man, zo moedig en wijs.
Gandhi (opgevoed als een Hindoe) verdiepte zich in de (Christelijke) Engelsen en las de bijbel. Hij werd geen Christen, maar wellicht werd hij wel geïnspireerd door Jezus van Nazareth en de Christus en koos hij mede daarom voor geweldloosheid. Zo konden de Engelsen hun geweld niet rechtvaardigen. Het was eerder een bewijs van hun angst en hun zwakte. De Engelsen vertrouwden op hun wapens, maar Ghandi op zijn innerlijke kracht. Wapens tonen juist onmacht, angst en zwakte. Ik denk dat Gandhi’s ‘religie’ vooral de stem van zijn hart, zijn innerlijke stem, was.
Daarnaast had Ghandi door dat een deel van het Indiase verzet ook slechts uit was op macht en dat dat dus ook niet de oplossing was. Gandhi, Mahatma (‘grote ziel’) Ghandi doorzag het allemaal.
Ghandi spande zich ook in om verschillende bevolkingsgroepen in India te verzoenen met elkaar, zoals Moslims en Hindoes. Hoe bitter dat Ghandi door een Hindoe is vermoord. Op Wikipedia wordt deze man een extremistische Hindoe genoemd, maar ik vind misleid een betere term.
De Engelsen konden uiteindelijk niet anders dan beseffen dat het idioot is dat een handjevol mensen een heel volk knecht. Hoe moeilijk om dat gezichtsverlies te moeten dragen. Liever dan maar volharden in die dwaze doodlopende weg. Toch, juist door de geweldloosheid van Ghandi, ervoeren de Engelsen hun machteloosheid. Hoe moet je vechten tegen onschuld?
Aangrijpend en pijnlijk laat deze film zien waar onrecht en onderdrukking uiteindelijk toe leiden.
Tirannie,
Tirannie verdrijven met geweld is tirannie.
Woede verdrijven met woede, voedt de haat.
Geloven in angst trekt nog meer angst aan.
Werkelijke kracht is vasthouden aan vrijheid voor jezelf en de ander, alleen zo ontstaat vrede, vanuit eenheid.
De werkelijke krachten zijn liefde, geduld en moed.
Moed voedt vertrouwen, vertrouwen geeft moed.
De roep van mijn ziel 