Ik vraag mezelf niet meer af of ik hier wel hoor, of ik wel welkom ben en of ik er wel wil zijn…en meer van dit soort vragen. Ik ben er en dat op zich is het bewijs dat ik hier hoor, dat ik welkom ben en dat ik er mag zijn.
Als ik een stukje grond in de tuin met rust laat, komen hier spontaan planten. Als ik het onkruid noem is dat niet echt uitnodigend, maar als ik het veldbloemen of wilde planten noem, dan horen ze daar. Deze planten groeien daar omdat de bodem en andere omstandigheden precies geschikt zijn voor die plant, op die plek op dat moment. Ze horen daar, want ze zijn daar door de natuur terecht gekomen. Zo voel ik het ook: Ik ben hier en nu op deze plek, in deze tijd, omdat dat voor mijn ziel precies juist is. Ik heb JA gezegd, anders was ik hier niet. Er gaat niets buiten mijn wil om. Niemand heeft mij gedwongen. Ik heb dit gekozen.
Okay en wat kom ik hier dan doen? Ook die vraag is beantwoord: ik hoef alleen maar te zijn. Het leven stroomt door mij heen en vindt precies de juiste weg. Het zoeken naar speciale doelen en missies leidt je juist af van het ‘doel’. Dit is meestal ego-gedoe, dat je exclusief wilt zijn, de held wil uithangen of op een andere manier speciaal wil zijn. Ik help mezelf nu meteen maar uit de droom: iedereen is heel speciaal. Laat dit allemaal los en vertrouw erop dat het allemaal gebeurt zoals het hoort te gebeuren.
Heel moeilijk vind ik dit eerlijk gezegd, maar dit is voor mijn gevoel wat ik nu moet (niet-)doen. Ik hoef niets, ik ben en dat is genoeg. De rest hoef ik mijn hoofd niet over te breken. Niet in de weg lopen zeg maar, maar dan aardig bedoeld. Eerder voelde dit als: “wie geschoren wordt moet stil zitten”. Nu voelt het alsof er ruimte voor mij wordt gemaakt. Ik voel me heel erg welkom en dat gevoel heb ik lang niet gehad.
De roep van mijn ziel 